Κυριακή κοντή γιορτή σήμερα, long run (προπόνηση μεγάλης διάρκειας) και τα μυαλά στα κάγκελα. Φεύγουμε από τον Gipsi Campus με κατεύθυνση την Λαϊστα μέσω του ασφάλτινου δρόμου, ωραία ήταν δεν έχουμε παράπονο αλλά πολύ άσφαλτο ρε παιδί μου. Αυτό ήταν, το κόψαμε στα κατσάβραχα να νιώσουμε λίγο. Το χιόνι σε αυτή την περιοχή μας έδινε την δυνατότητα να τρέξουμε (fuck yeah) και το τοπίο να εναλλάσσεται, την μία στιγμή να βλέπεις την Τύμφη, την άλλη τον Σμόλικα μην σου τύχει (απαπαπαπα). Χαμένοι λοιπόν μέσα στο δάσος, βγαίνοντας σε ένα ξέφωτο βλέπουμε τον Αώο και αριστερά το Ηλιοχώρι (ναι ρε man, αυτό είναι), βουτιά στον γκρεμό και ο Αώος στα πόδια σου. Έχοντας συμπληρώσει την πρώτη ώρα προπόνησης, γεμάτοι ενθουσιασμό, αποφασίζουμε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής μέσω των καταρρακτών του Ηλιοχωρίου. Έτσι αντίθετα στην ροή του, ακολουθήσαμε τον παραπόταμο που χύνεται στον Αώο, ορμώμενος από το Ηλιοχώρι. Παραμυθένιο τοπίο, μοναδικές στιγμές. Θαρρείς θα ξεπηδήσει καμιά νεραϊδα με το μαγικό της ραβδάκι και θα αρχίσει τα τερτίπια της. Πίσω στην πραγματικότητα. Φτάνουμε στους πολυπόθητους καταρράκτες λοιπόν, ο ήχος του νερού καθώς πέφτει είναι εκκωφαντικά αθόρυβος και το τοπίο έχει μία παγωμένη αύρα που σε ζεσταίνει. Αφού ευχαριστήσαμε τον Jah για όλα αυτά και κλέψαμε λίγη από την ενέργεια του μέρους, ανηφορίσαμε για το χωριό είπαμε ένα γεια στα γκαλντερίμια του (γιατί άνθρωπο δεν είδαμε) και μαζί με έναν σκύλο που μας ακολούθησε, επιστρέψαμε στο καταφύγιο.
 |
| Ο Σμόλικας απο την κοιλάδα του Αώου. |
